De 49-jarige Kees Momma is autistisch. Alleen dankzij de hulp van zijn
ouders kan Kees omgaan met de angsten en obsessies die hem kwellen en
lukt het hem zich staande te houden in de voor hem zo bedreigende
wereld. Maar wat gebeurt er met Kees als zijn ouders, inmiddels 80 en
83 jaar oud, niet meer voor hem kunnen zorgen? In Het beste voor Kees
volgt filmmaakster Monique Nolte de ouders van Kees in hun pogingen een
toekomstperspectief te creëren voor hun zoon.

Toen Kees werd geboren, was er weinig bekend over autisme. De diagnose
van de artsen  was 'zwakzinnig' en hun advies luidde om Kees op te
laten nemen in een inrichting. Zijn ouders besloten Kees echter thuis
te houden. Door zich aan te passen aan hun zoon ontwikkelde hij zich
tot een relatief zelfstandige man. Op goede dagen zit hij in zijn
chalet in de tuin waar hij zijn zelfgemaakte Japanse proefwerken
kalligrafeert. Of hij reist met zijn modeltrein door Europa, waarbij
hij de rit in zijn hoofd naspeelt. Op slechte dagen, wanneer een van
zijn angsten of obsessies de kop op steekt, heeft Kees het zwaar. Als
het te warm is voor de tijd van het jaar straft Kees zichzelf:
'Vanmiddag bij de thee doe ik het heel karig. Als het kouder was
geweest dan had ik wel een lekker gebakje genomen maar dat zit er
vandaag niet in. Ik neem maar een eenvoudig biscuitje vanwege de te
hoge temperaturen.'

Het is zijn moeder die hem rustig krijgt. Kees moet er niet aan denken
hoe het met hem verder moet als zijn ouders ziek worden of zelfs komen
te overlijden. Waar moet hij heen? Het wonen tussen andere mensen met
een beperking ziet hij niet zitten: 'Ik wil niet geconfronteerd worden
met de gebreken die ik zelf ook heb.'

Inmiddels zijn de levens van vader, moeder en zoon zo verstrengeld
geraakt dat zij verstrikt zitten in een situatie waaraan geen
ontsnappen mogelijk lijkt. De vraag rijst of Kees nog kan leren een
eigen leven op te bouwen. Kees' ouders staan voor een dilemma waarmee
veel mantelzorgers zich geconfronteerd zien: waar vinden ze een goede
plek voor Kees en iemand die hem net zoveel tijd, aandacht en zorg kan
bieden als zij? Een dilemma dat alleen maar nijpender wordt nu er door
de decentralisatie van de zorg een groter beroep op mantelzorgers
gedaan gaat worden. 

Niets lijkt goed genoeg voor Kees. En ondertussen tikt de klok door en
verstrijkt kostbare tijd.